^{translated from the Greek by Jackson Watson}

Here the days don’t dissolve in air 
they fall into the water 
shaping their own shell 
a sheen of separation. 
A hawk flies over summer’s body 
diving again, again 
feeding and drunk from the fall. 
There’s nothing here 
but manic wind alone and stones 
and sea 
a senseless promise 
sharpens our lust with the moon’s blade.

When I arrived here, in the landscape of endings, 
the wind entered my mouth with so much rage 
as if I were its only vessel 
until all my words vanished.

Each tree receives the wind’s gust differently 
some suffer, others—again—resist 
(I’ve met a palm tree that birthed the wind,
then sent it in every direction) 
others shiver all over and change colors. 
I, of course, am not a tree 
I sat down and wore the wind’s coat 
I stooped my head and looked at the ground 
through its cracks, thyme’s roots 
             & their hieroglyphics 
struggled to enter the light. 
Then the words came back.

Ταίναρο

Εδώ οι μέρες δεν διαλύονται στον αέρα 
πέφτουν μέσα στο νερό
σχηματίζοντας μια καταδική τουςστιβάδα 
Μια επιφάνεια διαχωρισμού. 
Ένα γεράκι πετάει πάνω από το σώμα τουκαλοκαιριού 
Βουτάει ξανά και ξανά 
Τρέφεται και μεθάει από την πτώση. 
Δεν έχει τίποτα εδώ
Μόνο τρελλό αέρα και πέτρες
Και θάλασσα 
Μια αναίτια υπόσχεση 
Ακονίζει τη λαγνεία μας με τη λάμα τουφεγγαριού.

Όταν έφτασα εδώ για πρώτη φορά, στοτοπίο του τέλους, 
ο αέρας έμπαινε στο στόμα μου μετέτοια μανία 
σα να ήμουν ο μοναδικός αποδέκτης του
Μέχρι όλες οι λέξεις μου ναεξαφανιστούν.

Κάθε δέντρο υποδέχεται διαφορετικά τονάνεμο 
Άλλα υποφέρουν, άλλα πάλιαντιστέκονται 
(έχω συναντήσει μια φοινικιά πουγεννούσε τον άνεμο και τον διένειμε
προς κάθε κατεύθυνση) 
άλλα τρέμουν ολόκληρα κι αλλάζουνχρώματα. 
Εγώ βέβαια δεν είμαι δέντρο 
Κάθισα κάτω και τον φόρεσα παλτό. 
Έσκυψα το κεφάλι μου και κοίταξα τοχώμα. 
Μέσα από τις ρωγμές του, οι ρίζες τουθυμαριού 
με τα ιερογλυφικά τους πάσχιζαν ναβγουν στο φως. 
Τότε οι λέξεις ξαναγύρισαν.