^{translated from the modern Greek by Spring Ulmer}

Of late, he’s been preparing his lyrics with passion 
and contemplation 
as if writing his will, or more so 
like a dentist who takes measurements in old, naked, gaping mouths 
and busily fashions out of gypsum, rubber, porcelain, and gold, 
frigid, austere, sparkling dentures (for young and old, 
little girls, old ladies and tragic women), busily readying 
plaster and gold fragments of bare skulls, 
correcting ages, repairing cliff faces and ruined smiles, 
chasms of time or the wonder in the face of death.

He wrote his most beautiful poem on the eve of his birthday 
and it stayed there on his table like an abused, terribly shiny and 
     uncompromising pair of dentures 
worn the day of a funeral. But his mouth wasn’t closed— 
it was wide open, exposing his golden dentures, 
a radiant mouth of pointless dignity, 
an ultimate monument to the independent mouth 
that could no longer (nor did it need to) chew 
food and time and silence and words and pretense.

ΕΝΑ ΑΠ’ ΤΑ ΤΕΛΕΓΤΑΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Τὸν τελευταῖο καιρὸν ἑτοίμαζε τοὺς στίχους του μὲ πάθος καὶ περίσκεψη 
σὰ νἄγραφε τὴ διαθήκη του, καὶ πιότερο 
σὰν ὀδοντογιατρὸς ποὺ παίρνει μέτρα σὲ γεροντικά, γυμνά, χαώδη στόματα 
κ’ ἑτοιμάζει μὲ γύψο, καουτσούκ, πορσερλάνη, κρυσάφι, 
ἑτοιμάζει ψυχρές, αὐστηρές, ἀπαστράπτουσες 
τὶς ὀδοντοστοιχίες (γιὰ νέους καὶ γέρους, κοριτσόπουλα, γριοῦλες 
καὶ τραγικὲς γυναῖκες) ἑτοιμάζει, πολυάσχολος, 
γύψινα καὶ χρυσὰ ἀποσπάσματα γυμνῶν κρανίων, 
ποὺ διορθῶναν ἡλικίες, ἐπισκευάζανε γκρεμοὺς προσώπων καὶ κατερειπωμένα χαμόγελα, 
τὰ χάσματα τοῦ χρόνου ἢ τῆς κατάπληξης, μπροστὰ στὸ θάνατο.

Τὸ πιὸ ὡραῖο του ποίημα τὄγραψε τὴν παραμονὴ τῶν γενεθλίων του 
κ’ ἔμεινε πλάϊ ἐκεῖ στὸ τραπέζι του σὰ μιὰ κατάχρυση μασέλα τρομερὰ στιλπνὴ κι ἀδιάλλακτη